Ruprechtický Špičák o wschodzie słońca

W ostatni weekend ponownie uderzyłem w Góry Kamienne, by spróbować swoich sił o wschodzie na Ruprechtickim Špičáku. Plan pierwotnie był inny, ale menel nawalił, to przyatakowałem swój dawny cel na liście "do zobaczenia".

Piątek, 29 sierpnia 2014

Schronisko PTTK "Andrzejówka", , Ruprechtický Špičák

Początkowo byłem umówiony na piątkowy wyjazd z menelem, ale o godz. 10 odbieram telefon, że jednak nie będzie jechał. No nic, na szybko musiałem wymyślić cos innego. A, że pomysłów na wyjazdy u mnie zawsze dostatek, to długo to nie trwało. Jedynie musiałem obczaić rozkład jazdy pociągów.
Po znalezieniu odpowiedniego połączenia, na szybko pakuję plecak i wychodzę na pociąg do Wałbrzycha o 13:55.
Celem wyjazdu został Ruprechticki Špičák i wschód słońca na nim. Miałem do niego już dwa podejścia, niestety nieudane przez chmury. Za to były inne atrakcje: zimowy biwak oraz ładny zachód słońca.

Ale wracając do obecnego wyjazdu, to z pociągu wysiadam o 15:25, przechodzę na przystanek komunikacji miejskiej, by autobusem linii 12 dojechać do Andrzejówki. Z przystanku w okolicach dworca PKP Wałbrzych Główny jedzie on 20 minut, a bilet normalny kosztuje 2,40zł – do kupienia w kiosku.

Wysiadam koło Andrzejówki, skąd czarnym szlakiem udaję się do wiaty pod Ruprechtickim Špičákiem. Ten odcinek jest krótki i niezbyt męczący. Niestety w większości prowadzi lasem, więc widoków też nie ma. Ale wiata stoi i ma się dobrze, a przed nią jest idealne miejsce na ognisko.
Z czego oczywiście korzystam, piekąc kiełbę i tosty oraz zapijając wszystko tradycyjnym już Jędrzejem.

W międzyczasie przyjeżdża duża grupa czeskich cyklistów, chwilę z nimi rozmawiam, po czym jadą dalej, a ja udaję się na pobliski szczyt. Na górze robię kilka zdjęć zachodzącemu słońcu i w pierwszych kroplach deszczu rozkładam namiot.


Kilka sms’ów i zasypiam.

Sobota, 30 sierpnia 2014

Ruprechtický Špičák, , Schronisko PTTK "Andrzejówka", , Przełęcz pod Jeleńcem, , , Jedlina-Zdrój

Budzę się około 2.30, a dokładniej budzi mnie walący o tropik deszcz. Myślę: niech pada, wg ICMu do rana ma przestać i ma być mega warun. Po pewnym czasie zasypiem.
Budzi mnie budzik po 5:30 i słyszę głosy – jednak nie będę jedynym na wieży. Ubieram polar i kurtkę, biorę aparat i wchodzę na górę. Tam zapoznaję się z Piotrem i Adamem z Wałbrzycha, którzy przyszli tu w celach fotograficznych. Tak jak ja, też lubią zdjęcia o wschodzie ;-)

Jak widać warunki tego dnia nie były idealne, bo szczególnie na wschodniej stronie nieba, było sporo wysokich chmur.


Ale niskie chmury rekompensowały tą niedogodność ;-)


Góry Sowie tego dnia były kiepskim punktem widokowym.


Panorama w stronę słabo widocznych Karkonoszy oraz pobliskiej Waligóry, najwyższego szczytu pasma.


Wzgórza we mgle.


Drzewa we mgle również wyglądają niczego sobie.


Jeleniec


Grzbiet graniczny i Góry Sowie w tle.


Nie mogło oczywiście zabraknąć zdjęcia szczytowego.

fot. Piotr Rasztar

Zdjęcie niby kiepskie, ale mi bardzo podoba się ta gra światło-cienia.


Widok w stronę Karkonoszy.


Mgły i Śnieżka.


Drzewa.


Jeleniec, Gomólnik Mały, w tle Włodarz za Obniżeniem Noworudzkim.


Ostoja i Góry Sowie o wschodzie słońca.


Góry Sowie.


Słońce coraz wyżej, to i trzeba się zwijać z wieży. Światło coraz gorsze, więc i zdjęcia gorzej wychodzą. Pod wieżą fota namiotu ponad morzem chmur i mogę schodzić w stronę Waligóry.


Po drodze mgła nadal tworzy ciekawe twory wraz z drzewami. Ciekawie wyglądają te skrzywione choinki ;-)


A sam Ruprechtický Špičák wygląda tak:


Na Waligórę od tej strony wchodzi się bez problemów, które pojawiają się przy zejściu. Zawsze łatwiej po stromym się wchodzi, niż schodzi, a tu ziemia jest jeszcze strasznie wyślizgana. Waligóra prezentowała się jak zwykle dostojnie:


W tym miejscu też podejmuję decyzję o zmianie planów na resztę dnia. Początkowo chciałem jeszcze trochę pochodzić po okolicy, ale już jestem zadowolony z dzisiejszego dnia, więc postanawiam pozbierać grzyby, zamiast łazić po szlakach.
Wchodzę jeszcze na Rogowiec, by z najwyższego zamku w Polsce rzucić okiem na okolicę.


Tu chciałem też ugotować obiad, ale odkryłem, że zapomniałem gazu. A na samej kuchence nie da się podgrzać wody ;-P Pozostało mi zadowolić się połową czekolady.

Później to już tylko zejście lasami do Jedliny, skąd miałem pociąg powrotny do Wrocławia przez Kłodzko.
A sama stacja jest bardzo klimatyczna, można się zbliżyć do natury ;-)


Jak łatwo się domyślić, jestem bardzo zadowolony z wyjazdu, szczególnie z udanego wschodu słońca. Widać, że do trzech razy sztuka :-)

Na koniec pochwale się, co tam udało się w tym lesie znaleźć, chociaż trzeba powiedzieć, że trzeba było się za grzybami nachodzić, nie było ich za dużo.


Kani było więcej, ale 4 takie duże się zjadły, zanim wpadłem na pomysł, by zrobić zdjęcie ;-)

Więcej zdjęć: https://picasaweb.google.com/100322683368167953190/GoryKamienne2930082014?noredirect=1