Kuluar Kurtyki (WI3)

Kuluar Kurtyki na Progu Mnichowym to łatwy lodospad w otoczeniu Morskiego Oka. Jego długość, ma tylko 3 wyciągi, bliskość schroniska oraz lodowy charakter sprawiają, że jest bardzo popularny. Można powiedzieć, że jest to zimowy klasyk rejonu.

Sobota, 4 marca 2023

Jak wiadomo klasyki warto odwiedzać, bo najczęściej są to drogi ładne i stosunkowo bezpieczne. Na Kuluarze Kurtyki jeszcze nie miałem okazji się wspinać, więc gdy Kuba zaproponował wspinaczkę lodową, to chętnie zaakceptowałem ten pomysł.

W Starym Moku zjawiamy się koło 2 w nocy, szybka kolacja i idziemy spać. Rano długie śniadanie i ruszamy pod Mnicha. Niebo jest czyste, słońce pięknie oświetla ściany Mięgusza. Jedynie widać, że wieje, ale na razie nic nie zapowiada "atrakcji", które będą nam towarzyszyć na drodze.

Dojście jest ładnie przedeptane. Najpierw idziemy szlakiem wiodącym na Szpiglasową Przełęcz, a później odbijamy w ścieżkę trawersującą pod Próg Mnichowy.

Kuluar Kurtyki wiedzie wyraźną wklęsłą formacją opadającą na prawo od Mnicha.
Tu już widać, że wieje konkretnie. Pióropusze przemieszczanego wiatrem śniegu są wyraźnie widoczne. U nas na razie jest spokojnie, ale niedługo się to zmieni. W końcu Kuluar Kurtyki słynie z potężnych pyłówek, które potrafią bardzo "uatrakcyjnić" wspinaczkę.
Pierwszy wyciąg prowadzę ja. Lód jest bardzo dobrej jakości, dziaby i raki siadają ładnie i bez problemów. Problemy za to znalazłem sobie sam ;) Wiedziałem, że stanowisko jest po prawej stronie, na skale. I gdy w pewnym momencie wyszedłem na mniej stromy odcinek, zobaczyłem wbity w szczelinę ponad skośną półką nowy hak. To musi być stan, pomyślałem. Z pewnymi trudnościami się do niego dostałem (sypki śnieg na skalnej płycie) i gdy chwyciłem hak, by sprawdzić jak siedzi i co można z niego zrobić on... wyleciał! Jakoś udało mi się utrzymać równowagę i zacząłem myśleć, co można w tym miejscu założyć. Ano nic jak się okazało, bo szczelina, w którą był wbity, była stworzona przez odstrzeloną, ruchomą płytę. Co też spowodowało, że tak łatwo wypadł. Zaczęło mi świtać, że chyba nie tu jest ten stan... Moje wątpliwości rozwiał mijający mnie przewodnik, który powiedział mi, że gotowy stan jest wyżej. I rzeczywiście, jakieś 5 metrów wyżej był stan z łańcuchem.
Gdy stałem w tym miejscu i szukałem z czego można tu zrobić stan, sporo śniegu wpadło mi do rękawic, co ostatecznie sprawiło, że przemrożone palce czuję jeszcze miesiąc później ;)
Kuba w pyłówce dochodzi do stanu po pierwszym wyciągu.

Od tego momentu pyłówki towarzyszyć nam będą ciągle, poza krótkimi przerwami.
Wspomniany przewodnik startuje w drugi, najtrudniejszy wyciąg.
Ja na stanie, było mokro ;)
Kuba prowadzi drugi wyciąg, jednak więcej czasu stał i czekał aż śnieg przestanie się sypać, niż szedł. Gdy sypie się pyłówka nic nie widać, nie można otworzyć oczu ani normalnie oddychać i najlepiej po prostu poczekać na moment, gdy przestanie lecieć. Nawet idąc na drugiego nie jest to łatwe, chociaż można na więcej sobie pozwolić, gdyż nie grozi lot.

Zgodnie z początkowymi ustaleniami trzeci wyciąg również prowadzić miałem ja, jednak przemoczone rękawiczki i wychłodzone palce sprawiają, że nie mam na to ochoty. Kuba szybko dochodzi łatwiejszym lodem do końca Kuluaru i zakłada stan na głazie na wypłaszczeniu.


Nad nami góruje Mnich.

A niżej widać mnóstwo sypiącego się śniegu.
Teraz następuje najprzyjemniejsza część dzisiejszego dnia, a mianowicie koniec wspinania i możemy w fajnych warunkach schodzić do Moka. Najpierw w słońcu ogarniamy szpej, później zmieniam rękawiczki na suche i szybko schodzimy do schroniska.
W schroniska zaczynam wyrzucać śnieg z plecaka. Podczas wspinania był on zamknięty, jednak pyłówki wtłoczyły do środka mnóstwo śniegu. Dobrych kilka minut wyciągałem śnieg ze środka, jak i z zakamarków systemu nośnego.

Po zachodzie słońca zaczęły pojawiać się chmury. Najpierw taka malownicza chmurka wisząca w połowie wysokości ściany Mięguszy.

Wieczór upłynął nam na integracji ze środowiskiem gdańskich wspinaczy, którzy mieli akurat obóz KW Trójmiasto. Noc była jakaś krótka ;)

Niedziela, 5 marca 2023

Wedle pierwotnych założeń czynionych przed ruszeniem w Tatry, drugiego dnia mieliśmy działać na lodach w Dolinie Białej Wody. Niestety po zaciągnięciu języka od paru osób, które sprawdzały tamten rejon, wiemy, że nie ma tam czego szukać. To trochę nam skomplikowało działania, bo nie do końca dogadaliśmy się co do zabieranego sprzętu i nie mieliśmy nic do trawek. A jak wiadomo, trawki występują gęsto na tych niższych rejonach wspinaczkowych. Ostatecznie ruszamy na Bulę pod Bańdziochem.

Jako cel obieramy pierwszy wyciąg Od Zmierzchu do Świtu wyceniony na 5+ i dalej W samo południe także za 5+. Pogoda zrobiła się klasycznie zimowa - sypie śnieg, a okolicę zakrywają chmury. Jednak dla nas jest dużo lepiej niż wczoraj - nie sypią się pyłówki.

Na pierwszym wyciągu Od Zmierzchu do Świtu, najtrudniej jest na starcie, potem już łatwiej.


Chyba pod najtrudniejszym wyciągiem W samo południe. Trudności trzymają długo, ale haków sporo można znaleźć. Ich stan jest jednak różny, jednego z nich, dużą rynnę, wyjąłem samymi palcami.

Ten widok mi się najbardziej podobał na całej drodze.

Kolejny wyciąg za 4/4+ nas pokonał. Zarówno ja, jak i Kuba odpuszczamy go po krótkiej próbie. Trudno powiedzieć, co dokładnie sprawiło, że zabrakło nam spręża by go zrobić. Może brak sprzętu do trawek miał na to też pewien wpływ, bo nie mieliśmy jak się w nich asekurować, a wyglądało, że by się tu nam przydały. No nic, droga poczeka na kolejny raz, a my robimy zjazd.
Mimo niezrobienia drogi i tak jestem zadowolony z tego wspinu. Oba zrobione wyciągi za 5+ dały mi dużo satysfakcji. Łatwo nie było ;)

O Kuluarze Kurtyki mogę powiedzieć, że o ile warunki lodowe mieliśmy bardzo dobre i samo wspinanie było fajne, to warunki jakie nam towarzyszyły były już bardzo wymagające i generalnie było mało przyjemności podczas wspinania. Wystarczy powiedzieć, że najlepszym momentem całego dnia było dojście do stanu przy głazie na wypłaszczeniu po skończeniu drogi ;) Generalnie cieszę się, że drogę przeszedłem, bo jednak to klasyk rejonu.

Więcej zdjęć: https://photos.app.goo.gl/auopVxfa3ueRDavg8

Komentarze

  1. Zimno, zimno. Dobrze, że już wiosna w natarciu. ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niby wiosna, ale taka trochę nieśmiała i wycofana. Oraz jak na razie nie może trafić w moje wolne ;) Ale może się poprawi :)

      Usuń

Prześlij komentarz