Deszczowe Sokoliki

Nadchodzi kolejny weekend, pogoda oczywiście się psuje na sobotę. A to jest jedyny wolny dla mnie dzień. Ale nic z tego, muszę gdzieś pojechać. W końcu dawno nie byłem nigdzie w górach, ani nawet na ściance we Wrocławiu.
Kasia tym razem nie może jechać, więc szukam innego towarzystwa i ostatecznie dogaduję się z Anią i Arturem na wspólny wyjazd w Sokoliki.

Sobota, 24 maja 2014

Tym razem jedziemy z Wrocławia samochodem. Ma to plus taki, że jesteśmy szybciej niż pociągiem i parkujemy pod samą Szwajcarką. Więc nawet nie ma gdzie się zmęczyć na podejściu. No, ale wychodzimy z auta i ruszamy na szlak w stronę skał. Na początek udajemy się pod Sukiennice, gdzie na start wybieramy drogę Ryska Tygryska V+ (6R+ST).

Droga jest fajna, są wygodne chwyty, ale końcówka jest problematyczna. Przynajmniej dla nas ;-)
Najpierw idzie Artur i po dojściu do ostatniego Ringa nie daje rady przejść wyżej. Po nim ja próbuję przejść ten fragment, ale również utykam i po walce wracam na dół.

Następnie idzie Ania, która początkowo też utyka w tym samym miejscu, jednak po chwili idzie dalej używając innego sposobu, niż my wcześniej próbowaliśmy. Jak widać doświadczenie procentuje, bo ona ma go z nas najwięcej.

Jak widać, nie można ciągle „iść do góry”, tylko jak „nie puszcza”, to trzeba pomyśleć i wybrać inny wariant. No, ale nie poddaję się jeszcze i ponownie próbuję przejść Ryskę. Tym razem skutecznie, acz z problemami na górze ;-)

Później próbujemy znaleźć wolną drogę w okolicy. Nie jest to jednak proste, bo wszystko już pozajmowane, albo mokre ponad akceptowalny poziom (cieknie po ścianie). Bo trzeba powiedzieć, że nasza wcześniejsza droga również była mokra. By uświadomić w jakim stopniu, to wystarczy wspomnieć, że gdy za długo trzymałem dłoń na skale powyżej, a łokieć miałem zgięty, to kapała z niego woda ;-)

Więc ostatecznie postanawiamy zmienić skałę i przenosimy się na Zipserową Czubę. Tutaj zaczynamy od drogi Gardening IV+ (4R+ST). Droga łatwa, w dolnej części porośnięta mchem i była dość śliska. Pierwszy ring jest wysoko, nad dużą półką. Zastanawialiśmy się również nad tym, czy właśnie z tego miejsca powinno się asekurować, ale ostatecznie asekurowaliśmy z dołu. Lenistwo wygrało.

W górnej części droga ciekawa i już nie taka śliska i porośnięta jak na dole. Ogólnie mi się podobała.

Po mnie na górę idzie Ania, a następnie Artur, który postanawia zjechać, bo przy zjeździe lina mocno trze o skałę.

Wybieranie następnej drogi to już ciekawa historia. Studiujemy topo, rozmawiamy, wybieramy, porównujemy i naszym celem staje się Ku Chwale Kursantów V (5R+ST). Ale w połowie ściany stwierdzam, że… skończyły mi się ekspresy i zjeżdżam. Jak się później okazało, pomyliliśmy start i ruszyłem na Diretkę WKW V+ (8R+ST).

No nic, ekspresy wiszą, deszcz pada coraz mocniej, ale na górę ktoś musi iść. Jako ochotnik (:D) rusza Artur, po dobraniu brakujących ekspresów. Udaje mu się przejść drogę w nowatorskim stylu Wspinaczki Parasolkowej :P Ciekawe czy ten sposób kiedyś będzie szerzej znany i ceniony przez czołowych wspinaczy ;)


Po tym gdy Artur wrócił na dół zaczęło mocno lać, a dodatkowo pioruny waliły stosunkowo blisko. Ze skał spływały już wodospady, więc wróciliśmy do schroniska, gdzie zjadłem kilka kanapek i wróciliśmy autem do Wro.

Tak oto zakończyła się moja pierwsza przygoda ze wspinaczką w słynnych Sokolikach. Niestety skały były mokre, ale i tak tarcie było dobre. Ciekawy jestem jak tam jest w lepszych warunkach. Na pewno to sprawdzę :)
Jednocześnie dziękuję Ani i Arturowi za wspólną wspinaczkę i miło spędzony czas.

Więcej zdjęć: https://picasaweb.google.com/100322683368167953190/Sokoliki24052014?noredirect=1#

---

Lubię wiedzieć, że moje wpisy są przydatne, albo chociaż miło się je czytało ;) Dlatego każdy komentarz cieszy (nawet krótki).

Zawsze możesz też postawic kawkę :)